In love with Lanín

Dinsdag vanuit Bariloche vertrokken naar San Martin de los Andes langs de zevenmerenroute: Correntoso, Rucamalen, Portezuelo, Villarino, Falkner, Hermoso en Miliquina. Het grootste deel van de route gaat over de ruta 40. Een derde is nog 'ruta de tierra' maar men is naarstig aan het werk om de baan volledig te asfalteren (geloof me vrij, dit zal nog een paar jaar duren...). 

In San Martin aangekomen op zoek naar ons hotel, zonder gps niet zo'n evidentie. Dan maar gestopt bij de toeristische dienst en een plannetje gevraagd. Ons hotel ligt ver buiten het centrum, onderweg begint het te regenen. We slaan onze vermoedelijk weg in, klimmen een flank op en komen in een enorme hagelstorm terecht. We ploeteren met onze wagen voort in een stroom van water, modder en hagelkorrels van wel vijf centimeter. Mensen langs de weg proberen met schoppen de stromen te kanaliseren om te vermijden dat de modder hun huis instroomt. Bij sommigen tevergeefs. Als de weg stilaan ... weg is, maken we behoedzaam rechtsomkeer. Bangelijke momenten. Onderweg naar beneden pikken we nog twee helemaal verzopen jongeren en hun puppy op uit het bos en droppen hen af aan het eerste bushokje terug op de hoofdbaan. Uiteindelijk na een uur zoeken bij ons hotel aangekomen.
We willen u niet vervelen met een uitleg telkens over onze hotels, maar voor wie toch de moeite neemt om door te steken naar San Martin de los Andes (en het is de moeite waard, zie verder), maken we graag reclame voor ons hotelletje 'Casano del Alto'. Het is een gloednieuw hotel (2012, 9 kamers), ligt in de heuvels, rustig gelegen met een mooi uitzicht. Casano del Alto wordt door een heel vriendelijk koppel uitgebaat, mijnheer is naarstig karweitjes aan het opknappen buiten en mevrouw is een uitstekende kok. Ze stelt voor 's avonds één simpel maar lekker menuutje voor. Ze hoeft momenteel maar voor twee mensen te koken, want we zijn hier de enige gasten...

Maar San Martin dus. Gisteren, woensdag, reden we op aanraden onze gastheer naar het Parque Nacional Lanín, een 80km van ons verblijf. Om eerlijk te zijn, we hebben al veel moois en speciaals gezien, maar dit park staat mee bovenaan ons lijstje. Vergeleken hiermee is Torres del Paine een toeristische autostrade. In dit natuurpark wordt echt geleefd en gewerkt door mensen, vaak afstammelingen van de Mapuche. Langs de route komen we boerderijtjes tegen. Het hout wordt opgehaald met een ossenwagen. De paarden, schapen en koeien (en kalfjes met roze neus) staan langs (of op) de weg te grazen. Zo mooi om zien.

We reden naar Puerto Canoa en namen daar de kleine catamaran voor een tocht van een tweetal uur op het lago Epulafquen. We Hadden een mooi zicht op de vulkaan Lanín (grens Argentinië/ Chili) en één van de grootste bergen van Zuid-Amerika.  De top van de vulkaan lijkt op de frosting van een cupcake. De ijslaag op de vulkaan is net zoals Perito Moreno (Gletsjepark El Calafate) zo'n 80 meter dik. Zeer indrukwekkend om zien. We voeren met onze boot langs een lavaveld (een stroom van 500 jaar oud) waar nu een jong bos groeit. Enthousiaste forelvissers zwaaiden vanuit hun 'jachtveld' terwijl we aan boord een snoepje en een kopje koffie kregen aangeboden.

Terug aan wal reden we nog 'snel' (sneller dan 25 km/u gaat echt niet) verder naar Cascada El Saltillo. Na een stevig klimmetje met een paar leuke hindernissen kwamen we aan bij een kletterende waterval.

De terugtocht naar ons hotel deelden we met de warme kleuren van de ondergaande zon. Heel veel moois gezien gisteren. We werden er stil van, van die wonderen der natuur.

Vandaag vertrekken we terug voor een tweedaags verblijf in Villa La Angostura aan het Nahuel Huapi meer.