Oude beschaving

De paar dagen rust zitten er ook voor onze Renault Logan op. Benieuwd welke wegvooruitzichten we dezer dagen in petto hebben. 

Onze eerste stop zijn de ruïnes van Quilmes in de provincie Tucumán. De Quilmes beschaving bestond reeds 800 jaar voor het Inkatijdperk in Argentinië. De archeologische site wordt uitgebaat door verwanten van de oorspronkelijke bevolking. Hier zeer democratische prijzen, 100 pesos (zo'n 6 euro) toegang voor ons twee. Op een bankje in de schaduw - het is broeiend heet - zitten gidsen te wachten om het aandoenlijk verhaal van hun voorvaderen te doen.  We krijgen al een eerste glimp te zien van de site. Ik ben sprakeloos. In tegenstelling tot de inka-site die we hebben bezocht in Tilcara, oogt Quilmes authentieker en in elk geval indrukwekkender.

De gids spreekt geen Engels, maar doet zijn uiterste best om ons alles duidelijk te maken in mooi - en speciaal voor ons wat trager - Spaans. De Quilmes (bewonersaantal 8.000) leefden in een hiërarchie. Hoe hoger gepositioneerd op de berg, des te belangrijker. Aan de voet werden de voorraden bijgehouden, voornamelijk granen, we krijgen maal- en kneedstenen te zien. We lopen voorbij de muren van de huizen van zeker twee meter dik, in de zomer koel en fris, in de winter goed geïsoleerd tegen de koude. 

Toen de Inka's (15de eeuw n.C.) zich vestigden in het Noorden van Argentinië tolereerden zij de Quilmes en lieten hen met rust. De Spanjaarden waren andere koek. Toen zij een eeuw later naar deze regionen kwamen, hebben de Quilmes 150 (u leest het goed, honderdvijftig) jaar lang stand gehouden, twee aanvallen kunnen afweren tot in het jaar 1667 toen de Spanjaarden de voedsel- en watervooraden afsneden, de derde aanval inzetten en de bevolking aan de voet van de berg uitmoordden. Wegens eten- en watertekorten moesten de 2.000 belegerde Quilmes, die op de hogergelegen gebieden leefden, afdalen. Ze werden gedwongen tot een collectieve voettocht van 1200 kilometer richting de streek rond Buenos Aires. Velen onder hen stierven tijdens de tocht. Aan de rand van Buenos Aires werden ze gevangen gezet. De gemeenschap viel uit elkaar en de laatste 'zuivere' Quilmes zou in 1812 gestorven zijn. De randstad heet nu ook 'Quilmes,' waar ook het bier met dezelfde naam wordt gebrouwen (onderdeel van Inbev).

Na het beklijvende verhaal wijst de gids ons nog een wandelpad aan waar we een beter zicht van bovenaf hebben op de site. Wat hij er wel niet bij zei, was dat het een fameuze klim was maar het fotomomentje was het wel waard :). 

Ook nu weer bolt onze Logan verder over grind- en zandwegen, door bergpassen, weilanden, jungle en steppe, richting Tucumán. Wanneer we de stad naderen, wordt het ook drukker op en langs de baan. Na dagen in rustiger streken te hebben vertoefd, lijkt er iets op til. In Tucumán is het aanschuiven op de hoofdbaan. Aan de kanten van de weg een geweldige drukte. We denken eerst dat er één of andere manifestatie aan de gang is, we zien tientallen jongeren met emmers en waterslangen wuivend in onze richting om onze wagen te kuisen. We begrijpen niets van de hele commotie tot we opeens onder de modder gedompelde racewagens zien. 'Dakar' zegt Dimitri, 'de Dakar race is hier' (jongens en hun enthousiasme voor racewagens ;)). De Dakar race (vindt nu plaats in Paraguay, Bolivië en Argentinië) is aan zijn tweede etappe bezig en de eerste deelnemers komen na een lange rit aan in Tucumán. Een Argentijnse deelnemer - overigens 'niet mis' - wordt druk omringd. Oh en de racewagens waren ook niet mis hoor.

In ons hotel verblijft een deel van de crew, pers en Hollandse en Braziliaanse deelnemers. 'Hard day today' zegt de Braziliaan van de Mini x-raid-ploeg tegen ons in de lift. Kunnen we geloven, het is hier in Tucumán broeiend heet, zo'n 47 graden wat moet dat dan niet geweest zijn in een racecar. 

We vertrekken 's morgens voor de derde etappe in de Dakar race, onze Renault Logan houdt goed stand en racet over de zandduinen... grapje ... we vertrekken wel vroeg voor een lange rit richting Cordoba. 

We maken nog een tussenstop in La Falda waar hotel Eden ligt. Het hotel is niet meer in gebruik maar doet nu deels dienst als museum, cultuurcentrum en onderdeeltje van de universiteit van Cordoba. Het toen zeer luxueuze hotel werd eind 19de eeuw gebouwd en was tot midden de jaren vijftig de ideale uitvalbasis voor de Argentijnse Bourgeoisie. Eerst was er het hotel op 900 lege hectaren, het dorp La Falda in Duits-Centraal-Europese stijl groeide later pas uit rond het hotel. Na vele eigenaarswissels na de Tweede Wereldoorlog viel het hotel in de '70 en '80er jaren ten prooi aan leegstand en vandalisme. Een tiental(?) jaar geleden werd het eigendom van de stad La Falda zelf en werd het hotel deels opgeknapt tot het huidige museum en cultuurcentrum. De rondleiding die we krijgen is in het Spaans samen met één of andere luidruchtige (toeristen)bond (de streek rond La Falda is zeer in trek bij de mutualiteiten en vakbonden die er elk hun hotel of camping hebben). We ontdekken elk hoekje van het hotel, van binnenplaats, was- en techniekruimte in de tuin, balzaal, kamers, bar, 'man cave' tot de wijnkelder, allemaal ooit zeer vooruitstrevend, luxueus en tot in de puntjes afgewerkt. Een grandeur die je in dit land niet meer vindt.

Want nu we toch al een groot deel van Argentinië op deze reis en de vorige hebben mogen aanschouwen en het een fantastisch land vinden, moeten we wel een paar kritische vaststellingen doen. Argentinië is al enkele keren door een diepe crisis gegaan en tot op vandaag draagt men daar de sporen van. Mensen moeten dagelijks in de rij staan aan hun bank om een beperkte som te kunnen afhalen. De armoede is vaak zichtbaar. De nieuw verkozen president Macri heeft hopelijk een plan, maar het enige dat 'de burger' momenteel merkt, zijn de prijsstijgingen van basisproducten. We zien de mensen aanschuiven aan de tankstations wanneer 's anderendaags de benzineprijs stijgt. Verkrotting is schering en inslag. De natuur is fantastisch, maar er is geen weg, beek of rivier zonder plastiek en afval in. Als we ergens een zijweg inslaan, stoten we meer dan eens op een sluikstort. Is de wagen (definitief) stuk, want men rijdt hier nog vaak rond in een rokende roestbak, dan laat men hem gewoon in de berm staan, met de tijd verroest het schroot toch. Af en toe blijft het toch een cultuurschok voor ons, maar alles went.