Curanto

Zondag en maandag verkenden we verder de ruime omgeving van Bariloche. Wij reden -opnieuw en een beetje ongewild via een zeer landelijke route vol putten, stenen, rotsblokken en zeer grote hopen aarde- naar Colonia Suiza, een vroeger pioniersdorp van... u raadt het al...  Het dorpje heeft niet alleen een Zwitserse naam maar oogt ook nog Zwitsers. De chaletstijlhuisjes zijn opgefleurd met naambordjes met een Zwitsers vlaggetje (En ja Walter, er was een camping 'Heidi'). Het is zondag dus daar ook marktdag. Kraampjes met chocolade, bessenlikeur, een artisanaal biertje 'Valais', maar ook typisch Zuidamerikaanse kraampjes als parilla, tortas y dulces (jawel, 'con dulce de leche'), matébekers, gebreide mutsen en sjaals,...

Ons middageten ter plaatse werd het meest speciale tot nu toe. We aten 'curanto'. Curanto is overgewaaid uit Chili, maar waar in Chili oorspronkelijk of vooral zeevruchten gebruikt werden, wordt hier uiteraard vlees gebruikt. Er worden hete stenen van 350 graden in een put gestopt waarover takken en bladeren worden gelegd. Aardappelen (zowel zoete als gewone), wortelen, appels, pompoenen, lamsvlees, rundsvlees, kip, chorizo en varkensvlees worden hierop gelegd. Het geheel wordt opnieuw bedekt met bladeren, afgedekt met jute doeken en daarop wordt aarde aangestampt. Het geheel een uur of twee laten garen en het resultaat was ronduit verrukkelijk!  Een zeer specifieke geur, pure smaken met dat tikkeltje gerookt, een vaasje 'Valais Rood' erbij maakte het geheel 'af'.

Maandag bezochten we in het centrum eerst de mooie kathedraal waar Onze Lieve Vrouw van Nahuel Huapi vereerd wordt. De kathedraal is van na den oorlog van de hand van architect Bustillo, een grote naam hier. Vele glasramen en afbeeldingen zijn gewijd aan de missionarissen-martelaren van Patagonië.
Nog een kleine wandeling gemaakt door het 'microcentro' waar toeristenvallen staan. Sint-Bernardshonden, papa of mama met ongelooflijk schattige pups (en hun baasjes) staan daar om met de toerist van dienst op de foto te gaan, natuurlijk betalend (ik geef toe, ik twijfelde toch even als ik die zoooo lieve, kleine donzige pups zag).

We namen het kabelliftje naar Cerro Campanario waar we een overweldigend zicht hadden over Bariloche, de meren en de bergen. Terug met de voeten op de grond 'cruisden' we over het 'circuito chico' verder naar Llao Llao (hier zjaozjao uitgesproken), een natuurpark nabij Bariloche. Hier staan ook stulpjes van de gegoede medeburger en het gelijknamige super-de-luxe hotel. Onze Trotter reisgids wees er op dat dit één van de beste en duurste hotels is van Argentinië en als je budget het niet toestaat om er te logeren, je er terecht kan voor een lunch of thee met dulces. Vanuit onze rieten zetel met zicht op de (zeer grote) tuin met golfterrein en het haventje genoten we van een (betaalbare) smakelijke lunch samen met de rijken der aarde (of met toeristen die net als ons alsof deden). We wandelden nadien nog even via de helikopterlandingsplaats naar een aanlegsteigertje om de maaltijd te laten zakken.

Terug aan ons eigen hotel even op het keistrandje genieten van de namiddagzon en heel even pootje baden in het meer alvorens onze heerlijke (en zonnige) dag af te sluiten in cerveseria Blest (met bierproevertjes). We pinden 'ons' bierviltje tussen honderden andere vast aan de muur. Zo lang de Leeuw kan klauwen... Semper Fidelis