Gletsjertocht

Ons hotel in El Calafate ligt aan het 'Lago Argentino', het grootste meer van Argentinië. Het is meer reikt tot aan het Nationaal park 'Los Glaciares'. Het wordt gevoed door het smeltwater van de talrijke gletsjers die zich aan de oostkant van de Andes bevinden, waaronder de Perito Morenogletsjer, de Upsalagletsjer en de Spegazzinigletsjer, die we ook elk zullen bezoeken. Het gletsjergebied strekt zich uit van noord naar zuid over 350 km en is 50 km breed. De gletsjers zijn trouwens uitlopers van de gigantische 'Hielos Continentales' een immense ijsvlakte van 500 km die verspreid ligt over Argentinië en Chili. Het Zuidelijke gedeelte wordt het Zuid-Patagonische ijsveld genoemd.

Vrijdag bezochten we het Nationaal park 'Los Glaciares'. Om 7.00u stipt stonden we paraat aan de balie van het hotel, veel te vroeg zo gebleken, het busje kwam pas om 7.30u. We vertrokken richting puerto Bandera, het haventje waar onze boot lag voor de gletsjertocht. Rijdend doorheen het desolate steppelandschap zien we paarden, schapen en koeien (geen wonder dat het vlees hier zo overheerlijk smaakt).

Aangekomen aan de haven stapten we op onze boot 'Quo Vadis'. Het water is niet diephelder, maar eerder melkachtig en wordt dan ook 'gletsjermelk' genoemd, vanwege het sediment dat door het ijs in het meer wordt gestort. Vooraleer we aan onze eerste gletsjer kwamen, voer onze boot langs de afgebroken ijsrotsen die als sculpturen kwamen voorbij drijven. De kleur van de ijsrotsen varieert van wit, tot lichtblauw en zelfs Stockmansblauw...

Onze eerste gletsjer die we vanop een afstand zagen was de 'Upsala', genoemd naar de Zweedse Universiteit van Uppsala, die de eerste glaciologische studies in het gebied financierde (men heeft de tweede 'p' laten vallen of misschien vergeten?). 

Op weg naar onze volgende gletsjer 'Spegazzini' (Carlos Luis Spegazzini was een natuurkundige) passeerden we er een paar kleine, zoals de 'Chico' en de 'Heim', dat zijn 'droge' ('seco') of 'hangende' gletsjers, die het water van het meer niet bereiken of zelfs hoger gelegen in de bergen zijn.

De meest imposante gletsjer en uiteraard hoogtepunt van onze uitstap was de 'Perito Moreno'. Wij keken vanop het water tegen een torenhoge muur van ijs aan: 60 m hoog boven water en 5 km breed. Per dag schuift de ijsmassa 1 tot 2 meter verder. Op regelmatige tijdstippen breken grote ijsbrokken onder luid gekraak van de gletsjer af die dan in het Argentinomeer vallen. Deze gletsjer is een van de weinige die niet onderhevig is aan de wereldwijde terugtrekking van gletsjers. 

Nog een beetje geschiedenis over Francisco Moreno: deze natuurkundige had een hart voor zijn land Argentinië. Hij nam zeker niet altijd de makkelijkste weg om zijn doel te bereiken. Hij verkende een zeer groot deel van Patagonië en had de eer om bijvoorbeeld het 'Lago Argentino' zijn naam te geven. Hij stichtte enkele belangrijke wetenschappelijke instituten in het land. Door zijn bekendheid en vooral expertise (vandaar de bijnaam of titel 'Perito') mocht hij zelfs bemiddelen in arbitrage bij koningin Victoria van Groot-Brittanië over de grenzen tussen Argentinië en Chili. Dit leverde voor Argentinë maar liefst tienduizenden vierkante km meer (af en toe betwist) territorium op. Uit dankbaarheid hiervoor kreeg hij een stuk land in Patagonië dat hij later terugschonk op voorwaarde dat het een nationaal park zou worden, het eerste in Argentinië. Een ware volksheld, trouw aan zijn idealen en vaderland.

Een dag om nooit te vergeten. Wanneer we 'thuis' in ons hotel in Calafate, meer dan 50 kilometer van het gletsjerpark over het meer kijken, zien we al enkele dagen aan de overkant nog een eenzame ijsrots liggen. Aan de grond vastgelopen wacht hij zijn lot af, water, wind en zon doen geduldig hun werk.