Ruta Nacional 34

Minder bekend dan de befaamde 'Ruta Nacional 40' maar niet minder interessant voor wie oog wil hebben voor 'het leven zoals het is' in Argentinië. De 'Ruta 34' start in Rosario en gaat door de provincies Santa Fe, Santiago del Estero, Tucumán, Salta en Jujuy tot helemaal in het noorden aan de grens met Bolivië. Wij maalden op twee dagen 1150 km van de in totaal 1488 km lange weg af tot onze voorlopige eindstop in Salta.

Op Kerstdag vertrokken we voor een eerste etappe richting Santiago del Estero, de hoofdstad van de gelijknamige provincie. Wegenkaarten, prints van google maps en gps in de hand op zoek naar het begin van onze route. Dat bleek al niet zo eenvoudig te zijn, want de gps zond ons weliswaar correct naar het beginpunt van de Ruta 34 maar door bepaalde wegenwerken, het was ons alleszins niet duidelijk wat het was, was de weg 'weg'. Van een bordje of richtingaanwijzer met 'omleiding' hebben ze hier nog niet gehoord. Dan maar via de oude manier, al kaartlezend, een andere route zoeken. De omweg kostte ons een klein uur, maar we belandden uiteindelijk aan het kruispunt van onze route met ijkpaal 'Ruta 34 - km 16'.  

Het is vrij rustig op de weg. De Ruta 34 is het werkterrein van de 'coche cama', de slaapdubbeldekbussen, die met de service van in een vliegtuig de belangrijkste steden met elkaar verbinden en die een veelgebruikte en bovendien goedkope manier zijn om door Argentinië te reizen. Zelf maakten we 3 jaar geleden gebruik van de bus om te reizen van Trelew naar Bariloche (Patagonië). Natuurlijk duurt de rit vaak ellenlang en is het soms toch wat gevaarlijk op de nogal hobbelige wegen en je kan niet snel even uitstappen om een foto te nemen. 

Tijdens onze rit krijgen we een goede indruk van het landschap onderweg. In de provincie Santa Fé is het een bedrijvige landbouwstreek met malse weilanden, akkers of zonnebloemvelden, kilometers zonnebloemvelden. Meestal werken die bedrijven in een coöperatieve samen, zoals daar is (wellicht de grootste): Associacion de Cooperatives Argentina 'ACA'. Eén van de stadjes die we doorkruisen noemt zichzelf ook de 'hoofdstad' van de coöperatieven. Elke zichzelf respecterende stad wil hier wel de hoofdstad van iets zijn. Zo was Rosario ook de ijsjeshoofdstad.
Bijna met het overschrijden van de provinciegrens met Santiago del Estero verandert ook de vegetatie. Hier is het meer een steppelandschap met bomen kort van stuk. Dat blijft zo tot we de eerste uitlopers van het Andesgebergte zien opdoemen. Groen blijft het altijd nog. In de schorren langs de weg pootjebaden kolonies vogels waaronder zelfs enkele honderden ooievaars (wie weet zitten daar misschien ook onze overwinterende vrienden uit de Elzas tussen :)). Na de koeien zien we nu voornamelijk geitjes die op 't gemakske de baan oversteken en paarden die langs de weg staan te grazen. Eén onverwachte klant was een reuzenhagedis die op de weg lag te zonnen en die tussen de wielen van onze wagen verdween, maar de joekel kwam er heelhuids terug onderuit om dan toch veiligere oorden op te zoeken. Dat sommige dieren het er niet levend van af brengen, zien we aan de opgeblazen krengen van een paard of een varken hier en daar in de berm.

De mensen langs de weg wonen of 'overleven' in zeer eenvoudige bakstenen huisjes van zeer bescheiden afmetingen. Sommige zijn vrolijk geschilderd, maar de meeste zijn nauwelijks te onderscheiden van de stallen. De schotelantenne verraadt vaak wat het woonhuis is. Alles wat eetbaar is of iets van waarde lijkt te hebben, tracht men langs de weg aan de man te brengen. Maar zelfs de cactussen staan dor in hun potje te wachten op toevallige kopers. In iglovormige ovens stookt men houtskool, mee te nemen in grote pakken. Wat ook niet ontbreekt onderweg zijn de vele 'gomeria's', bandencentrales of iets dat er moet voor doorgaan, aangezien de Ruta erg lang is en er her en der wel een accidentje of klapband voorvalt, zijn ze hier goed voorzien in banden. Elke klad huizen dat zichzelf een dorp noemt, heeft overigens wel een grote poort of triomfboog die je welkom heet, "B.envenidos en .albran" luidt het in Malbran. De -M moet men nog eens terug vasthechten aan de boog.

Een herinnering dat het gevaar achter elke hoek schuilt, is de brug over de Balboa. De brug is versierd met papieren bloemen. Er is een nieuw monument. We stoppen even om het te bekijken. Op 14 december 2015 dook hier een bus met een vijftigtal gendarmen van de brug in de rivierbedding zo'n 25 meter lager. 43 agenten bleven dood achter, zes zouden het overleefd hebben. Dat is wat de twee aanwezige agenten ons vertellen, want het monument wordt dagelijks bewaakt. Elk slachtoffer kreeg ter plekke zijn eigen kruisje of kastje met daarin persoonlijke spulletjes, zoals sigaretten, het favoriete pintje, familiefoto's, een paar kinderschoentjes en hun barret. De figuurlijke wonden zijn nog vers.

Een ludiekere stop volgde. Dimitri's oog valt op een paar vlaggenmasten en een grote poort met een 'referencia historica.' Uiteraard gaan we in de remmen. Wat blijkt, niet in Rosario, maar hier nabij Salta, zou generaal Belgrano voor het eerst de Argentijnse vlag ten aanzien van zijn troepen hebben gehesen! Waar? Hier? Of rijden we door de poort de kiezelweg eens af? Hoeft niet dacht ik nog, maar de poort is al min of meer open en de Renault volgt bijna automatisch het spoor tot we in het midden van ... nergens een monument en een standbeeld zien opduiken. Generaal Belgrano staat met getrokken sabel naast een vlaggenstok zonder vlag. Het enige gezelschap is een kolonie mieren die langs de cementen laars van de generaal omhoogkruipt om onder zijn mantel te verdwijnen. Een mierennest ín de generaal! Dimitri is in zijn nopjes om dit stukje geschiedenis te hebben ontdekt, wie weet zijn wij de enige Europeanen die dit monument ooit hebben gezien! ;-)

Via een broeiend hete slaapstop (was het nu 30 of 40 graden) in Santiago del Estero eindigden we gisteren onze Ruta 34 in Salta. Hier geen broeierig weer, maar krijgen we een zondvloed. De straten in Salta staan blank, wagens laveren door de straten tot er geen doorkomen meer aan is. Bliksem, bakken regen, hagel, water in ons hotel, blijkbaar niet abnormaal voor de tijd van het jaar. En twee uur later is het water alweer weggetrokken, voetpaden en straten schoongemaakt en stroomt het volk terug in de straten.