Buenos Aires

Dinsdagavond via Amsterdam Schiphol (qua vlotheid inchecken en controles toch nog een wat beter georganiseerde luchthaven dan bij ons) naar Buenos Aires. Een vlucht van 14 uur is toch nog altijd een aanpassing. We hebben op het vliegtuig extra beenruimte gekocht, maar het nadeel is, is dat het aan het toilet is, waardoor we bijna de hele nacht de wachtrij voor ons hebben staan... Na een paar films gezien te hebben, vallen we toch in slaap om af en toe wakker te worden en te zien dat de wederhelft in dromenland vertoeft (naderhand krijg ik wel te horen dat ik de resem drankjes en broodjesmaaltijd tijdens de nacht heb gemist :)).

Aangekomen in Buenos Aires staat de taxi voor ons klaar. Wat er alvast niet veranderd is, is het gezwind door het verkeer rijden. Rechts voorbijsteken, zelf eigen tussenvakken creeën, pechstrook nemen, ja, onze taxichauffeur kent er alles van. 

Ons hotel is een oude bekende en ligt in de wijk Palermo. Een vrij rustige wijk waar je toch wat ontsnapt aan het zeer drukke stadscentrum. 

We besluiten om de metro te nemen naar het centrum en het Nationaal congres (het parlement). Eerst eten we een hapje in Los Galgos, een authentiek café waar de eerste Cinzano in het land werd geschonken.

De blikvanger voor het parlement is het monumentaal gedenkteken 'Monumento de los dos Congresos’ dat werd gebouwd om de honderste verjaardag van de onafhankelijkheid van Argentinië te vieren. Het monument met verschillende beeldengroepen werd uitgevoerd door een Vlaming... niemand minder dan Roeselarenaar Jules Lagae. Jules Lagae is bij ons gekend voor onder meer het standbeeld van Rodenbach met de Blauwvoet en de buste van Hugo Verriest, beide beelden staan in Roeselare (hij ontwierp overigens ook het praalgraf van Rodenbach).

Hoe komt een Vlaming nu aan een project in Argentinië? Begin 1900 schreef Argentinië een internationale wedstrijd uit voor de bouw van een Eeuwfeestmonument. Jules Lagae schreef zich in en mocht zich uiteindelijk ontfermen over het project dat hem naar verluidt bijna naar de financiële afgrond heeft geleid. De bouw van het monument nam jaren in beslag en werd in 1914 ingehuldigd.

We wandelen langs het grootse monument op het ereplein. Veel plein, weinig eer nog helaas. Het monument werd volledig omheind om vandalisme en grafiti tegen te gaan. Rond de omheining houden duiven, daklozen en de cannabislobby huis, hoewel het onderscheid tussen de tweede en derde categorie niet duidelijk is. Onkruid groeit rond het monument en in de kieren en voegen van de trappen. Spijtig genoeg kunnen we niet op zoek gaan naar de inscripties aan de voet van het monument of in de beeldengroepen die verwijzen naar Jules Lagae. Dimitri neemt de beschrijving vast van Arthur Verthé in zijn in de jaren '70 gemaakte boekenreeks 'Vlaanderen in de wereld': "Briesende, stijgerende paarden; waterspuwende draken; een jongeman die zegevierend uit een schelp verrijst; zeemeerminnen met dubbele vissenstaart; dikbuikige guitjes die rond een grote bloempot dansen; arenden en condors die op het punt staan op te wieken; rondborstige maagden die leunen tegen een voetstuk waarop zich een fiere, zegepralende jongedame verheft en een olijftak naar de verten strekt," we spotten ze allemaal.

We verlaten het plein onder een broeiende zon en wandelen terug richting ons hotel. Wat me wel opvalt tegenover 3 jaar geleden, is dat de stad her en der nieuwe projecten aan het opstarten is maar dat er nog veel werk aan de winkel is. Er wordt -wat mij betreft- te weinig geïnvesteerd in het renoveren van de mooie oude gebouwen. We smeren onze keel nog in een andere bar 'notable' langsheen de Avenida de Corrientes. Voor de authentieke brasseries is in elk geval meer respect dan voor de monumenten van de hoofdstad.