omweg

We laten Salta achter ons en vertrekken naar onze volgende stop Cafayate. Er zijn twee route opties, kort of iets langer, maar dan wel langs meer bezienswaardigheden én bovendien rijden we dan een stuk op de 'Ruta 40' (de langste snelweg van Argentinië, loopt van aan de grens met Bolivië tot iets boven Vuurland, het Zuiden van Argentinië, in totaal 4973 km). We nemen de 'scenic route'.

Onder Salta ligt een uitgestrekte tabaksregio. Allemaal voor Philip Morris. In het stadje Cerrillos is de 'Cámara del Tabaco Salta'. Het plukseizoen is begonnen. We zien vrachtwagens volgeladen met plukkers op weg naar het veld en traktoren met de 'eerste pluk' kruisen onze route. De oude kilns (waar de tabaksbladen worden opgehangen en gedroogd) staan broederlijk naast het nieuwere type uit metaal.

Onderweg opnieuw een heuse diversiteit aan landschappen. Jungle, (hoog)woestijn, cactussenbos - we rijden een stuk door het 'parque National Los Cardones' zeg maar nationaal cactuspark waar we kilometersver huizenhoge cactussen zien op een hoogte van 3400 meter - hoogplateau met guanaco's, wijngaarden, canyons in de meest verschillende vormen en kleuren. 

Na een lange slingerende weg komen we op één van de hoogste punten, met spectaculair zicht, er ligt merkwaardig genoeg een oude molensteen en er staat een kapelletje gewijd aan San Rafael waar we een kaarsje branden. De lokale mensen slaan een kruisje wanneer ze langsrijden.

Na de pikante-peper-hoofdstad Payogasta lunchen we in het dorp Cachi. Net zoals in de rest van de regio zijn de meeste huisjes opgetrokken in 'adobe' stenen, het lokale alternatief voor de baksteen. De grondstoffen van deze grote stenen zijn zand en leem, afkomstig van de rode/oranje bergen in de buurt, en stro. De bruine bouwstenen worden niet gebakken, maar gedroogd in de zon. Het dak van de huizen bestaat uit balken van cactushout en rietbedekking. Vele van deze huisjes staan verlaten langs onze route.

We komen in Los Molinos, waar we een wegwijzer zien naar Colomé, het hoogste wijngoed ter wereld. Het is een extra omweggetje van 'maar' een 25-tal kilometer... Dat zullen we geweten hebben. Stapvoets rijden we door het - gelukkig goed bewegwijzerde - domein, de weg laat niet toe meer dan 20 km per uur te rijden. Dit is duidelijk terrein voor tractors en 4x4's, niet voor Renault Logans. Op sommige stukken vragen we ons af hoe we terug moeten keren straks. Maar kijk, ons geduld wordt beloond en de eerste wijnranken duiken op. We zien arbeiders terugkeren van het land of het domein, we zijn in de buurt. We rijden voorbij een aantal gebouwen naar het bezoekersgedeelte en dan... stijgt er een enorm gevloek op in de auto! Dimitri ziet de openingsuren. Van tien tot zes. Het is kwart na zes. Had men die openingsuren niet al kunnen afficheren in Los Molinos zeg. We bellen aan. Vruchteloos. Achteraf bedenken we wel dat ze hier niet zitten te wachten op twee Vlaamse toeristjes, wellicht staat hier elke week wel een Italiaanse of Amerikaanse onwetende bezoeker voor een gesloten poort...
We staan voor een dilemma om de 25 km terug af te malen naar ons beginpunt of verder zo'n 35 km door te rijden om zo zuidelijker en meer in onze richting opnieuw op de Ruta 40 uit te komen. Ik bespaar u de details, maar u kan al raden dat deze weg zo mogelijk nog slechter was, nauwelijks of niet meer bewegwijzerd, waardoor we een paar keer moesten gokken op een splitsing, we een keer bijna vastreden in het mulle zand en dat het humeur van Dimitri onder het vriespunt zakte.

Uiteindelijk komen we na donker en een paar uur later dan verwacht aan aan ons hotel in Cafayate. Dat ligt op een wijngoed in een gated community. Langs het asfaltbaantje van 2 kilometer wordt gewaarschuwd voor overstekende konijnen, gordeldieren en vossen. Alsof het er voor gedaan is, loopt een vos, een gordeldier en een konijn de baan over. Het hotelpersoneel staat ons op te wachten, draagt de koffers gezwind naar boven en verwelkomt ons met een glaasje Torrontès. Dat hebben we wel verdiend. Nadat we het stof hebben doorgespoeld, ploffen we op ons bed.