Quebrada de Humahuaca - 'Up North' deel 2

28 december 2016 - Purmamarca, Argentinië

The FlintstonesWandelpadWhat a viewCerro de los Siete Colores'Veelkleurige lamaSteenbokskeerkringKlei boetserenHumahuacaMartin GüemesInca ruïnesTilcara

Purmamarca ligt in de Quebrada de Humahuaca vallei in de provincie Jujuy. We worden door onze gids afgezet in het dorpscentrum. Omdat de straten wat smal zijn en de doorgang voor een busje moeilijk blijkt, moeten we zelf onze accomodatie zoeken, we krijgen mee 'het is naar ginder en het lijkt op de huisjes van de Flintstones en het is maar 300 meter van hier'. We gaan op zoek naar 'Fred en Wilma' maar vinden niet onmiddellijk ons verblijf. We vragen dan maar hulp aan de locals. Het blijkt moeilijker te vinden dan verwacht. Of ze kennen de straat niet of ze kennen het hotelletje niet - je moet weten dat het dorp maar een 600 inwoners telt... - uiteindelijk na tweemaal het volledige dorp te zijn rondgelopen, komen we aan bij onze accomodatie en begrijpen we de verwijzing naar de Flintstones.

De vriendelijke hotelbediende geeft ons het dorpsplannetje en raadt ons aan om de aangeduide wandeling rond de aanleunende berg te doen. Gezien de reeds lange dag twijfelen nog we even, maar de wandeling is tenslotte slechts 3 km en we besluiten om toch nog de omgeving te verkennen. Het is eigenlijk onbeschrijfbaar hoe de omgeving in Purmamaca wel is. We bewonderen de natuurpracht, zien de 'Cerro de los Siete Colores', een veelkleurige rotsformatie en naargelang de lichtinval ontwaren we mosterdgeel, jadegroen, brons, oranje, baksteenrood, zalmroze, beige,... Om elke hoek van ons wandelpad worden we getrakteerd op een ander uitzicht, A-D-E-M-benemend.

We sluiten de dag af in het restaurantje Los Morteros met lokale streekgerechten. We bestellen 'tamales,' een pasteitje met gehakt, ui en gemalen maïs, verpakt in een tuiltje van maïsblad en nemen elk nog een stoofpotje, ikzelf met lamsvlees en Dimitri neemt  'locro,' een stoofpotje met varkensvlees. Ik ben echt fan van de stoofpotjes hier of het nu met lam, geit of varkensvlees is, telkens pure smaken en perfect afgekruid. We spoelen het geheel door met een overheerlijke Torrentés wijn, uit de streek van Cafayate (later meer over de druivenstreek wanneer we daar ter plekke zijn :)).

Voor een tweedaagse vanuit Salta is Purmamarca zeker een aanrader om ter plaatse te overnachten. Alleen al een must om de toeristenstroom te zien vertrekken en de charme en rust van het dorpje 's avonds te zien weerkeren. Op het marktplein settelen zich jonge lokale muzikanten met trommel en fluit, dansende en spelende kinderen, families verpozen met een beker maté op het plein. 

De volgende ochtend wordt ons ontbijt 'aan huis' gebracht. Gezellig ontbijten op de krukjes aan ons keukentafeltje. Voor het busje ons terug komt ophalen - ja ja, voor de deur !? - maken we nog een wandeling naar het dorpscentrum. De kraampjes met kleurrijke sjaals, poncho's, popjes, aardewerk,... nog volop in opbouw voor de straks toekomende toeristenbussen. Zelfs een mini-lama met een veelkleurig gedrappeerde doek op de rug is onderdeel van het marktdecor. 

We bezoeken nog het kerkje Santa Rosa de Lima waar het kerststalletje niet alleen een os en een ezel telt, maar uiteraard ook een... lama. Naast de kerk staat een eeuwenoude boom, zo'n 600 jaar oud, een stille getuige die een hele geschiedenis van inka's, kolonisatie door de Spanjaarden tot de doortocht van San Martin op weg naar de bevrijding van Zuid-Amerika, meemaakte. 

Onze dagtocht van vandaag gaat wat meer over de geschiedenis en cultuur van de Quebrada de Humahuaca vallei. Dit stukje Noorden van Argentinië werd in 2003 opgenomen in de werelderfgoedlijst. 10.000 jaar geleden leefden er reeds prehistorische jachtgemeenschappen in deze streek. Pas in de 14de eeuw vestigden de inca's zich hier en bouwden zij hun 'Camino inca' uit. Helaas werden de Inca's 80 jaar later uitgemoord door de Spanjaarden. 

Niet onbelangrijk; deze streek heeft een heel belangrijke rol gespeeld in de onafhankelijkheidsstrijd. In 1816 werden onder leiding van de plaatselijke held generaal Güemes, Manuel Belgrano en José de San Martin de Spanjaarden verslagen en kon Argentinië op 9 juli haar onafhankelijkheid uitroepen. Al duurde het nog een aantal jaar eer het land volledig bevrijd werd.

We passeren een aantal dorpjes waaronder 'Maimará'. Het plaatsje dankt haar naam aan een meteorietinslag. De lokale bevolking gaf haar daarom de naam 'Maimará' wat 'brandende ster' betekent.

We passeren nog een 'tourist trap' van een pottenbakkerij, waar iedereen in gang schiet als we aan komen rijden, maar wat het niet minder sympathiek maakt. We krijgen een demonstratie over de kunst van het pottenbakken, hoe de aardwerkjes worden gemaakt, gebakken in de oven en nadien gepoleist en beschilderd worden. Dimitri werd eigenaar van een artisanale bierpot.

We bereiken de Steenbokskeerkring en stappen uit voor een 'fotomomentje'. Telkens weer staan de kraampjes met 'handwerk' ons op te wachten. Onze medepassagiers gaan in ieder geval volgeladen met souvenirs naar huis (ik heb twee serveerschaaltjes op de kop getikt, want deze vind je bij ons niet ;)). 

Op naar Humahuaca, op een 160 km van Boliviaanse grens. Een extra gids stapt mee op aan de rand van het dorp, dit is blijkbaar een verplichting en werk- en broodverschaffer aan de lokale bevolking. We vernemen dat de Argentijnse nationale voetbalploeg hier in 1986 - voor de wereldbeker in Mexico - op hoogtestage kwam. Na aankomst speelde de nationale ploeg een vriendenmatch tegen de lokale ploeg, de 'Tigres.' De internationals leken af te stevenen op een gemakkelijke overwinning totdat de spelers last begonnen te krijgen van de hoogte. De nationale ploeg werd ferm afgedroogd. De spelers lieten een kaarsje branden voor het plaatselijke onze-lieve-vrouwtje met de belofte om terug te keren naar Humahuaca indien ze de wereldbeker zouden winnen. De Argentijnen wonnen de wereldbeker, maar keerden niet meer terug naar onze-lieve-vrouw en hebben sindsdien geen beker meer gewonnen. Dat zullen ze pas doen als ze naar Humahuaca terugkomen, aldus de locals. 

We krijgen een tweetal uur om het stadje te verkennen, slenteren door de straatjes en stuiten op het enorme monument voor de held Martin Güemes. In reisgidsen leest men weinig tot niets over deze generaal, maar in deze regionen is hij al sinds 1816 een held, maar hij werd pas een aantal jaar geleden erkend als mede-bevrijder van Argentinië en mag zich dus in de eregallerij naast Belgrano en San Martin plaatsen. 

Onze laatste stop voor vandaag is de stad Tilcara waar we incaruïnes gaan bezoeken. De inkom is hier, net zoals in de meeste musea in het land, dubbel zo duur voor buitenlanders als voor Argentijnen. Maar 'omdat het al laat is', krijgen we hier een ad hoc korting van de helft. Een deel van de site werd - een beetje kunstmatig - gereconstrueerd om zo een beeld te krijgen van de leefwijze van de Inca's. Dat de mensen toen wat kleiner waren, merkte Dimitri toen hij zijn hoofd stootte aan het plafond van cactushout. 'Hard hout' zei Dimitri. 

Een vallei met een lang verleden dus waar geologen, archeologen en antropologen hun hart kunnen ophalen.

Foto’s

5 Reacties

  1. Walter Maes:
    1 januari 2017
    Ellen en Dimitri, onze beste wensen voor een gezond en voorspoedig 2017. Jullie hebben uiteraard weer mooie interessante dingen gezien, maar het lekkers was ook weer aanwezig, njam, njam. Groetjes vanuit een donker, koud, en mistig Vlaanderen
  2. Caroline:
    1 januari 2017
    Gezond en gelukkig nieuwjaar voor jullie beiden!!
    Nog veel reisplezier!

    Caroline
  3. Vava:
    1 januari 2017
    Cactushout is cactushout zingen ze ginder ipv eikenhout is eikenhout ! Weer een prachtig artikel. Bedankt voor de foto van mijn sterrebeeld (P). Hebben dit artikel doorgestuurd naar Messi ! cc Maradonna.
  4. Lidwina:
    2 januari 2017
    Eerst beginnen met jullie twee alle goeds te wensen voor 2017! Veel warmte, veel plezier en veel strijdlust. Vooral dat laatste zal nodig zijn...vrees ik. Mijn wensen komen een paar dagen te laat maar uit ondervinding weet ik dat op reis de kalender niet zo nauwlettend in het oog gehouden wordt. :-)
    Ellen, het is een plezier om jou verslagen te lezen! Je bent het schrijven, net als ik ooit, blijkbaar gewoon en je verstaat perfect de kunst om wat je ziet in woorden te gieten en ons, je lezers, te doen watertanden. Argentinie lijkt me mooi en boeiend en vaak zijn er in kleine, haast vergeten, plaatsjes schatten te vinden. Maar dat geldt eigenlijk voor alle landen...
    Tot de volgende. Warme groetjes uit het koude Antwerpen.
  5. Monika:
    6 januari 2017
    Gelukkig Nieuwjaar reizigers! Dank voor de mooie verhalen die ons een stukje meenemen op jullie avontuurlijke reis, we genieten ervan.
    Xxx Monika & G