Happy feet

Gisteren deden we de toer van het schiereiland (waar we dus verblijven) Península Valdés (door Unesco tot Werelderfgoed uitgeroepen) met onze wagen. Een hele dagtocht; zo'n 200 km gereden over onverharde weg, maar het was meer dan de moeite waard. Het was alsof we een safaritocht deden, zoveel dieren in hun natuurlijke habitat. 

Onze eerste stop was de grote pinguinkolonie nabij Estancia San Lorenzo in het Noorden. Omdat we maar met ons tweetjes daar aankwamen, stopte één van de opzichters ons in zijn terreinwagen en kregen we op die manier een privétoer. Zo'n vijf km verderop op een kronkelige weg richting de kust zagen we onze eerste pinguin (Magellaansoort) opduiken. Deze stond naar ons -op het midden van de weg- te kijken en ging dan uiteindelijk opzij. De gids lachte wat toen we meteen het fototoestel bovenhaalden, wisten wij veel wat we nog te zien gingen krijgen... Dat werd meteen duidelijk. We mochten door het reservaat wandelden en struikelden bijna letterlijk over duizenden zwart-witte beestjes. Ze stonden wat te 'zonnen' en produceren een soort gehijg om hun interne airconditioning bij deze warme temperaturen (zo'n 20°) te regelen. Sommigen waren nog aan het broeden op maximum twee eitjes, en anderen hadden al kleintjes, letterlijk juist uit het ei gekropen en bijzonder fragiel. Hier en daar zie je een bebloed mannetje rondwaggelen, als een norse getuige van een verloren territorium- of wijfjesstrijd. De kolonie bestaat uit zo'n 200.000 pinguins. Ze hebben zich zo'n 30 jaar geleden gevestigd op deze plaats waar er tot midden de jaren '50 nog aan commerciële zeeleeuwenjacht gedaan werd (verboden eind jaren '70 in Argentinië). Elk jaar vergroot de kolonie een beetje, er zijn iets meer geboortes dan sterftes en de dieren worden zo'n 25 tot 30 jaar oud. In april, als de jongen groot en sterk genoeg zijn, vertrekt de kolonie weer een tijdje naar Antartica.

We reden verder tot 'Punta Norte' en zagen daar meer dan honderd zeeolifanten op het strand. De mannetjes zijn gigantische kolossen. Je kan de zeeolifant niet echt een actief dier noemen. Ze waren vooral aan het luieren, slapen, niets doen... Ook hier het motto 'dolce far niente' ;).

We zetten onze tocht verder naar het zuiden en omcirkelden zo het schiereiland, met nog enkele stops aan (kleinere) pinguin- en zeeolifantenkolonies. Onderweg werden we begroet door nandoes, guanaco's, Patagonische hazen, schapen, paarden, grijze vossen, gordeldieren, uilen, condors en een soort van fazantachtig iets op korte pootjes, welke we nogal dom vonden omdat deze telkens voor onze wagen overstaken...

****

Rust roest.

Vandaag 'rustdag' en dus een lange wandeling gemaakt langs het strand vanaf Puerto Pirámides (op voorstel van Dimitri, waar zullen we dat schrijven!). We wandelen kilometers zonder bijna iemand tegen te komen, op een -jawel- Vlaams koppel na dat hier twee(!) maanden blijft. De zee spuwt wieren en schelpjes op het strand. Geen beton of paden hier, wanneer we niet op zand wandelen, wandelen we op harde fossielbanken, de vroegere zeebodem. Deze banken zijn in andere delen van de baai uitstekende rustplateaus voor de zeeleeuwen en vogels. Hier en daar passeerden we enkele aangespoelde kadavers van pinguins en zelfs van een baby walvis.

Deze avond gaan we nog naar onze plaatselijke cerveceria een laatste (het veurleste) artisanaal biertje drinken. Morgen vertrekken we alweer richting een ander avontuur. We nemen de nachtbus vanuit Trelew richting ... Bariloche!

Tot binnen een paar dagen! X